Even een korte terugblik op deze week.
Wat een week:
Deze week was er een van diepe dalen en hoge pieken.
Laten we positief beginnen.
Er zit een fantastische samenwerking aan te komen wat betreft mijn trilogie waar ik aan bezig ben.
Ik heb iemand gevonden die de kaft, sociale media posts en boektrailer voor me gaat ontwerpen en maken van de trilogie.
Ze heeft er al veel ervaring in en wat ik van haar werk heb gezien, is ze amazing.
Ik kan haast niet wachten en het feit dat ik bij haar een alles in een pakket krijg, voor wat ik zocht, voor zowel e-book als paper back versie is helemaal top.
Deze trilogie verdient het gewoon, hier heb ik veel in gestopt ook van mezelf en mijn wereldje van het dagdroomsyndroom, waar ik binnenkort meer over zal vertellen.
Het verhaal schiet ook al lekker op, als alles volgens idee en plan verloopt lukt het me misschien om deel 2 af te krijgen voor ik op vakantie ga en deel 3 misschien zelfs wel voor eind van het jaar.
Dat zou betekenen dat de hele trilogie in een keer uit kan komen volgend jaar, wat voor het eerst is voor mij.
Volgend jaar ga ik alles uit de kast trekken om mijn trilogie te promoten!
Plan bespreking.
Afgelopen woensdag had ik persoonlijk plan bespreking met mijn moeder en persoonlijke begeleiding. Zowel ik als mijn pber hadden een positief gevoel over alles, helaas kwamen we erachter dat mijn moeder dat anders ervaarde. Zoals van ouds maakte ze zich druk over de staat van mijn huishouden, dit is een discussie onderwerp zo oud als mensenheugenis tussen ons, we staan er gewoon totaal anders in en kijken er anders tegenaan. Het jammere is dat we er daardoor ook niet echt uit komen en het vaak een herhaling van hetzelfde wordt, wat vooral veel frustratie met zich mee brengt. Dat voor mijn gevoel mama het ook maar moeilijk kan accepteren, maakt het voor mij niet makkelijker.
Nou vraag je je misschien af; maar was het terecht? Naar mijn mening; nee
De punten die zij benoemde waren kleine puntjes, waarvan zij vond dat het steeds erger werd en daardoor was ze bezorgd dat mijn huis weer langzaam afzakte naar wat het zo’n 3 jaar geleden was; een zwijnenstal. Maar in mijn ogen en die van mijn pber valt het mee, het waren drie plekken waar iets meer lag dan vorig jaar. Dat het een jaar geelden is en niet een week ofzo, maakte dan ook niet uit volgens mijn moeder.
Dat ik vooral feitelijk bleef en niet in emoties ging zitten in het gesprek, vond mijn moeder lastig, zij is vooral emotioneel dan. Als autist kan ik op dat moment niet veel met emoties, daarnaast heb ik geleerd om rustig te blijven, want twee kanten die emotioneel zijn loopt hoog op en dan kom je niet ver in een gesprek.
Puur om frustratie kwijt te kunnen, besloot ik daarna om de kritiekpunten aan te pakken.
Eigenlijk is dat best wel een raar idee toch? Iets aanpakken puur uit rancune, trots en frustratie, maar het dan niet willen vertellen, omdat de ander het kan gaan zien als gelijk hebben. Ik doe het niet voor die ander of om die ander gelijk te geven, noch voor mezelf, ik doe het puur uit ‘jij je zin!’, daarbij om mezelf iets gerust te stellen doe ik het ook niet geheel zoals de ander zou willen, zo houdt ik een gevoel van controle, zo van zo ik heb gedaan wat jij wil, maar toch niet helemaal, dus ik geef je niet alles wat je wil.
Weer terug naar het positieve:
Door alle frustratie had ik ineens weer inspiratie, dus heb ik meteen een half hoofdstuk geschreven gisteren avond, al was dat niet compleet mijn planning, maar ach.
Nu nog 5 hele hoofdstukken schrijven en 2 afmaken en dan is deel 2 klaar.
