Mijn wereldje.

Even een persoonlijk blogje.

Een heel persoonlijk blogje, om precies te zijn.

Coping vanuit overleven.

Vroeger ben ik veel gepest op school, ik was erg eenzaam daardoor. Het pesten heeft ruim 11 jaar geduurd met zelfs bedreigingen aan toe toen op het MBO.

Al van jongs af aan heb ik daardoor een copingsmechanisme ontwikkeld, namelijk ik trok me terug in mijn eigen wereldje. Naarmate ik ouder word, groeit dat wereldje met me mee en evolueert het tot een wereldje waar ik een perfecte relatie heb, met zat vrienden en waar iedereen mij begrijpt.
Dit wereldje is een veilige haven voor mij, ik heb er alle controle en alles wat ik mis in het werkelijke leven is daar. Dit wereldje is onderdeel van mij geworden in al die ruim 30 jaren dat ik hem heb gecreëerd.

Vaak vloeit hij ook samen of door de werkelijkheid, niet dat ik dan totaal van de wereld ben, maar dat beeld ik me in dat mijn vriend naast me fietst bijvoorbeeld.

Hoe ongelukkiger in me voel hoe meer in in dat wereldje kruip, dus toen het absoluut niet goed ging op mijn vorige werk, voor ruim 2 a 3 jaar lang, verdween ik meteen in het wereldje zodra ik de deur uitliep van mijn werk sloot ik hem pas zodra ik weer begon met werken.

Datingsangst.

Zoals ik in de valentijnsblog al vertelde heeft mijn coach van mijn opleiding een datingsproject opgezet genaamd hapjes en drankjes. Toen ik ervan hoorde werd ik meteen enthousiast en zag mijn kansen, maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik ertegen op zag.

Lang wist ik niet waarom. Dit was toch wat precies bij mij paste? Waarom die twijfel?
Tot ik besefte waarom het was. De mogelijkheid dat ik een relatie zou krijgen, hoe klein of hoe groot ook, zou betekenen dat ik mijn veilige wereldje zou moeten stoppen, daarbij heb ik in mijn wereldje een relatie en alles eromheen zo idealiseert dat ik ergens vrees dat de werkelijkheid niet kan tippen aan mijn wereldje. Het betekent ook dat ik mijn wereldje vol veiligheid en controle zou moeten opgeven voor iets wat absoluut geen veiligheid en controle heeft voor mijn gevoel. Daarbij valt het me zwaar om eraan te denken dat ik waarschijnlijk op ten duur afscheid zou moeten nemen van dat wereldje waar ik in al die jaren aan gehecht ben geraakt.
Ik kwam tot de conclusie dat ik niet zeker weet of ik daar wel klaar voor ben, hoe graag ik ook een relatie zou willen in het echte leven.

Een groot geheim onthuld.

Dit wereldje heb ik al die tijd enigszins verborgen voor andere kunnen houden, hoewel er af en toe en glimp van te zien was, vermoed ik. Pas sinds kort heb ik dit aan mijn begeleiding en mijn moeder verteld, en met sinds kort bedoel ik deze week.
Ik merk dat nu ik het heb gedeeld, ik juist meer terug in dat wereldje duik, al is de rede waarom mij totaal onbekend.