Waarom appels met ananassen vergelijken?

Het is allebei fruit maar daar houdt het ook mee op.

Zo werkt het ook met herkenning, je herkend je oppervlakkig in iets van de ander, maar dat is ook alles. Verschillen worden niet benoemd en erkend.

Herkenning is oppervlakkig en eenzijdig.

Waarbij erkenning is dat je ook ziet dat er verschillen zijn.

Dat hebben we allemaal wel eens, of dat heb ik ook wel eens, de meest irritante zin die ik ooit heb gehoord.

Herkenning is verschillen of problemen waar de ander tegenaan loopt worden niet benoemd of gezien.

Alle dingen waar mensen met autisme of ADHD tegenaan lopen, zijn dingen waar iedereen wel eens tegenaan loopt, iedereen vergeet wel eens wat of iedereen heeft wel eens last van te veel prikkels of dat hij/zij zich mee laat gaan in het moment en alles om zich heen vergeet.

Ik zal het proberen te verduidelijken wat ik bedoel.

Laatst sprak ik iemand en toen ik diegene vertelde over mijn hyper focus, zei de ander “oh dat heb ik ook wel eens dat ik zo opga in iets dat ik de tijd vergeet.”
Tuurlijk de basis daar kan iedereen zich in herkennen.
Maar toen ik diegene vroeg of dat het een beperking vormde, keek die mij raar aan.
“Als de telefoon gaat op zo’n moment, kan jij dan makkelijk schakelen. Zo van oh hè de telefoon gaat? Of ben je dan zo van de wereld bijna dat je even moet heroriënteren? Moet je dan echt schakelen en bedenken waar ben ik, ging mijn telefoon nou? Oh ja mijn telefoon gaat dus ik moet opnemen, even schakelen naar het hier en nu? Of gaat het soepel?”
“Nee,” zei die ander “bij mij vormt dat geen probleem.”
“Oké. En als je zo’n moment heb dat je opgaat in alles, heb je dan ook dat je alle besef van tijd en lichaamsbehoeftes vergeet?”
Weer een vragend gezicht.
“Dat het ene moment dat je op de klok kijkt het 12:00 is en het volgende moment ineens 20:00 terwijl voor jou gevoel er maar hooguit 15 minuten zijn verstreken. En dat je je beseft ineens dat je nog niets hebt gegeten en gedronken of dat je ineens naar de wc moet? Of kan jij het verstrijken van tijd prima in de gaten houden en ook ondertussen nog eten en drinken etc.?”
“Oh nee, ik heb daar geen problemen mee.”
“En kan jij de rest van de tijd normaal functioneren daarna? Of heb je dan een brainfog alsof je plots uit je vaste slaap bent gehaald. Dat je moeite heb met de schakel tussen het hier en nu en wat er allemaal moet gebeuren, zo erg dat je de rest van de dag alleen maar op de bank kan liggen of in ieder geval niet veel meer kan doen?”
“Oh nee zeker niet.”
“Dan heb je geen hyper focus.”

Diegene herkende wel maar erkende niet.

verschillen durven toegeven.

Erkennen is ook (durven) toegeven dat er verschillen zijn. Dat jouw ervaring niet hetzelfde is, of dat je je (g)een voorstelling kan maken van de ander. Erkenning is het verschil weten tussen wel eens of altijd en tussen hooguit lastig of zodanig beperkend dat het je leven of functioneren beïnvloed.

Herkennen is:

Ik zit met mijn pols in het gips i.v.m. een gebroken pols en jij zegt “ik heb ook wel eens pijn aan mijn pols.”
Oppervlakkig en eenzijdig.
Erkenning is:
“Ik heb ook wel eens pijn aan mijn pols, maar ik kan me voorstellen of juist niet voorstellen dat jouw pijn anders is of misschien wel intenser dan de mijne. Het lijkt me ook nog eens verdomde lastig om met je dominante hand in het gips te zitten, want dan kan je niet zoveel.”

(Ik benadruk hierbij het woordje anders, omdat ik vind dat je geen vergelijking kan maken als het gaat om hoe ‘erg’ pijn is. Je kent de pijngrens van de ander niet en de geschiedenis of achtergrond informatie van de ander niet. Daarbij vind ik dat pijn aangeven in vergelijkende schaal erg erger ergst, de pijn van de ander bagatelliseert) 

Aan herkenning alleen heb ik geen boodschap. Dan denk ik, ja boeiend dat jij dat ook wel eens hebt, heel de wereld heeft dat ook wel eens.
Daarbij kan het mij een gevoel geven van ‘stel je niet aan, iedereen heeft dat wel eens, waarom moet dat bij jou dan zoveel erger zijn. Of stel je niet aan, wij hebben dat wel eens en ons hoor je ook niet klagen.’
Erkenning geeft mij het gevoel dat ik gezien en gehoord ben, dat men mij begrijpt en in ieder geval probeert te begrijpen waar ik tegen aan loop. Een gevoel van acceptatie en dat mijn problemen er even goed mogen zijn, net zoals dat die van jouw er mogen zijn.