De gekte brak los, en ik stortte in.
Alles goed voorbereid om de chaos en onregelmatigheid in de week van Pasen te overbruggen en toch ging het mis.
Crash
Zondag twee keer onverwachts nieuws gehad, waardoor ik veel meer moest schakelen.
Ondanks dat ik maandag een vrije dag had, en de rust kon nemen, ging het dinsdag toch mis.
Ik stond al op met onrust in mijn hoofd, kon dingen niet meer overzien en raakte lichtelijk in paniek. “Oh nee het niet weer.” Mijn hoofd zat vol met het verwerken van de dingen en ‘puzzeltijd.’ Puzzeltijd is als ik nieuwe informatie moet verwerken, bedenken wat ik ermee moet, wanneer ik dat moet doen, wat het voor mij gaat betekenen etc. Ik was sneller overprikkeld en emotioneel daardoor.
Ik besloot toch te gaan werken, de werkweek bestond maar uit 1 dag, dus ik vond dat ik moest gaan. Begeleiding op het werk ook ingelicht over de situatie. Gelukkig waren die begripvol en hebben we afgesproken dat we het in ieder geval gingen proberen, indien nodig kon ik altijd naar huis.
Ik zat in fase 3 van het signaleringsplan, en ging bijna richting 4.
De onrust in mijn hoofd, zorgde ervoor dat ik me niet kon focussen en niet lekker in mijn vel zat. Om 11:30 trok ik het niet meer en ben in overleg om 13:00 naar huis gegaan.
Thuis begeleiding ingeschakeld en samen even alles weer rustig gekregen.
Even in gesprek gegaan en alles kwijt gekund, een plan gemaakt om de rest van de week door te komen.
Voornamelijk besloten om wel gewoon alles te doen wat moest, maar tussendoor voldoende rust te nemen en mensen op de hoogte te brengen.
Daarna lekker gedoucht en onder mijn verzwaringsdeken op de bank gedoken om tot rust te komen.
Oma & NIVEA
Veel mensen laten OMA niet thuis maar smeren haar juist meters dik in met NIVEA.
Helaas loop ik hierin ook tegen een “klein” stukje onbegrip van andere, voornamelijk omdat andere niet zien wat voor een ‘rimpel’ effect zoiets voor mij heeft. Andere denken dan soms dat ik te snel vrij neem in plaats van het te proberen. Ze snappen niet altijd hoe het in mijn hoofd werkt. Vaak hoor ik dan ook, “Maar kon je dan niet gewoon dit of dat doen?” of “Maar was vrij nemen ook echt nodig?” waardoor ik besluit om dat soort dingen niet meer te delen met bepaalde mensen, wat ik eigenlijk heel jammer vindt, omdat ik het liefste het wil delen en op zoek ben naar steun en begrip en het ook mensen zijn die dichtbij staan en waar ik van verwacht dat ze me juist steunen.
Gelukkig zijn er ook zat mensen die me wel begrijpen en me helpen in plaats van het gevoel geven van veroordeling of mijn beoordelingsvermogen en beslissingen in twijfel trekken.
Help is on the way!
Wat mij vooral helpt nu is even de rust op zoeken en me zoveel mogelijk terug te trekken met mijn fidget toy, onder mijn verzwaringsdeken, in mijn eigen wereldje, lekker te schijven, en de rest even laten voor wat het is, zodat ik de dingen die wel moeten nog kan uitvoeren.
We merken dat sinds ik de opleiding ben begonnen het mentaal een stuk zwaarder is, ik stort vaker in en crash harder dan normaal, dit heeft niets te maken met de theoretische zwaarte van de opleiding, maar meer met alles verwerken en stilstaan bij jezelf.
