Ingehaald worden door je eigen schaduw.

Toen ik maandag aan het eind van de dag terug naar huis fietste werd ik ingehaald door mijn eigen schaduw, door het licht van de straatverlichting.

Even kort schoot het door me heen; dat is de perfecte opsomming van de afgelopen week.

Zoals jullie in een vorige blog al hebben kunnen lezen was de vorige week & maand een behoorlijke pittige voor mij.

Op advies van begeleiding, die zondag even polshoogte kwam nemen, maandag een dagje vrij genomen om bij te kunnen komen van de week ervoor. 

Nadat ik gebeld had naar mijn werk, die gelukkig ook heel begripvol reageerde, heb ik even nagedacht over wat ik zou gaan doen die dag.

Al gauw merkte ik dat de muren op me af kwamen en Breda, hoe groot ook, te klein was voor mij op dat moment. Ik moest weg, even er tussen uit.

Na een korte Google search kwam daar het idee uitrollen voor Zandvoort, soms hou ik zo van mijn ADHD kant, die dit soort dingen bedenkt.

Dus op de fiets naar het station en van Breda naar Amsterdam en van daar naar Zandvoort.

Wat was het een heerlijk wandelweer.

In het heerlijke zonnetje, met de winterse kou gewandeld van Zandvoort naar IJmuiden en weer terug.

Ik had alleen de ‘domme’ fout gemaakt om geen eten mee te nemen, dus halverwege de terugweg begon ik te merken dat ik op mijn reserves aan het teren was; mijn benen voelde slap aan en het tempo vertraagde behoorlijk. Mijn lichaam maakt dan altijd de keuze tussen; door blijven lopen op hoog tempo, maar dat toch niet vol kunnen houden, of even tandje terug gaan en het i.i.g. zover mogelijk vol kunnen houden.

Gelukkig was er in Zandvoort een kraampje met verse vis, dus heb ik heerlijke kibbeling met friet op.

In de trein zowel van Breda naar Amsterdam als terug naar Breda, was het behoorlijk druk, volgens mij is het altijd druk in die trein (de trein die naar Brussel gaat).

Moe maar voldaan kwam ik weer lekker uitgerust thuis.

Ergens vond ik het een beetje jammer dat het niet keihard stormde, dan had ik tegen de wind kunnen lopen en helemaal uit kunnen waaien, maar voor de rest een perfecte dag.

Schijn bedriegt

Naar de buitenwereld

Het staat er allemaal zo makkelijk; ik bedacht even ik ga naar Zandvoort en pakte gewoon de trein.

De buitenwereld leest dit en kan denken, ach, zo beperkt is ze ook weer niet dan.

Maar wat er achter de schermen gebeurt ziet men niet. Dat dit het resultaat is van jarenlang oefenen blijft verborgen.

Maar dat is wel wat eraan vooraf ging.

Het begon met toen ik met het openbaar vervoer naar school ging in plaats van met het speciaal vervoer, zoals ik tot die tijd altijd naar school ging.

Het samen met mijn moeder uitzoeken welke bus/trein ik moest hebben. Het samen de bus/treinreis, zowel heen als terug, een paar keer afleggen zodat het erin zat. Het uitzoeken en leren wat te doen als ik mijn bus/trein mis. De keren dat ik half in paniek belde omdat ik mijn bus had gemist. Het leren hoe je met je ov chip reist, hoe je hem oplaadt, hoeveel je erop zet. Bij de volgende school weer hetzelfde riedeltje, behalve als het in dezelfde plaats was als de vorige school, etc. etc. Daardoor weet ik nu hoe ik met het ov moet reizen, maar ik ken ook mijn zwakheden en zoek altijd een locatie uit met de minste overstappen, zodat ik het minste risico loop dat er iets mis kan gaan.

Naar mensen zoals ik & hun omgeving

 Ik besef me maar al te goed dat dit soms een scheef gevoel kan geven bij andere neurodivergent mensen of hun omgeving; waarom kan zij dat wel?

Ik besef me ook maar al te goed dat dit een kwestie is van geluk hebben, maar nog meer dat het komt doordat ik een normaal functioneringsniveau heb en een gemiddeld/hoog IQ (ergens eind 90 begin 100 volgens mij) en door mijn ouders en opvoeding, zij leerde mij dat de wereld zich niet/nauwelijks aan zou passen aan mij, dus dat ik me maar zo goed en zo kwaad als het gaat aan moest passen aan de wereld. Dit klinkt misschien hard, maar het is wel zo.

Ik moest gewoon mee naar feestjes, we gingen nooit naar dezelfde plek op vakantie. Dat ik me dan volledig terugtrok als we eenmaal op het feestje waren en mezelf vermaakte in mijn eigen wereldje, dat was dan maar zo.

Ik leerde ook gewoon alle sociale regels, zoals je feliciteert eerste de jarige en het gezin, dan de rest. Dat ik dat moeilijk vond en absoluut niet leuk, vooral bij verjaardagen van ooms en tantes etc. waar ook nog allemaal familie was van de andere kant, die ik niet kende, wisten mijn ouders best. 

Doordat mijn ouders geen grote aanpassingen deden, speciaal voor mij, leerde ik flexibel te zijn en met moeilijke dingen om te gaan.

Ook hiervan besef ik me goed dat het niet altijd zo kan en gaat bij iedereen met autisme.

Naar mezelf

Dit alles is zo dubbel voor mij.

Want ik kan net genoeg, maar net niet voldoende, vernis aanbrengen om te verhullen naar de buitenwereld dat ik beperkt ben. Ik krijg vaak te horen, als ik vertel dat ik autisme en ADHD heb, “ik dacht al dat ik wat aan je zag, of het viel me al op dat je me niet aankeek.” Dus de vernis verhuld de grote dingen, maar laat net genoeg doorschemeren dat het toch wel een tikje duidelijk is.

Doordat ik net genoeg kan functioneren zoals van mij verwacht word door de buitenwereld, en kan doen wat neurotypische mensen doen, heb ik vaak dat het ‘gewone leven’ of het leven zonder autisme & ADHD net buiten mijn bereik ligt, ik kan het haast ruiken, het ligt aan mijn vingertoppen, maar hoever ik ook reik, ik kan er telkens net niet bij. Of als ik het te pakken heb, heb ik er net niet genoeg grip op om het lang vast te houden. Dan kost dat me ,net te veel, energie om het zo te houden en krijg ik een enorme terugval.

Het verschil tussen mijn leven en dat van een neurotpypisch persoon is in de grote lijnen niet zo heel groot, waardoor ik sneller geneigd ben om te vergelijken.

geef me de 5 heeft handige hulpmiddelen om met meltdowns om te kunnen gaan en ze sneller te herkennen.