Karakter vs beperking
Soms lees of hoor ik weleens dat mensen zeggen dat ze bijvoorbeeld niet lui kunnen zijn omdat ze ADHD hebben, of dat mensen zeggen dat mensen met autisme bijvoorbeeld niet kunnen liegen.
Hieronder mijn mening over dit gebeuren.
Het hebben van bepaalde karaktereigenschappen staat los van het hebben van een beperking, het een kan het ander wel versterken of verzwakken, dat zeker.
Het komt vaak op mij over als het depersonaliseren op die specifieke karakter eigenschap, of soms zelfs verschuilen achter je beperking.
Van thuis uit heb ik altijd geleerd dat ik dat nooit mag doen, me verschuilen achter mijn beperking als een excuus voor dingen. Ik heb ergens meer moeite mee of kan iets nog niet en dat is oké.
De andere kant op gebeurt weleens dat men bepaalde karakter eigenschappen/beperkingen of delen van een beperking bijna verheerlijkt, zoals alle mensen met down zijn lief en knuffelbaar.
Het in hokjes stoppen is iets menselijk dat snap ik ook, het is onderdeel van het oerinstinct gevaar inschatten, en in de moderne maatschappij wordt het bewust of onbewust gedaan om mensen in te schatten en in de kwade zin discriminatie.
Hierin zijn we al een heel eind aan het werken, grappen over IQ en uiterlijke kenmerken of afkomst zijn al niet meer grappig tegenwoordig, want IQ staat los van afkomst of uiterlijke kenmerken.
Nog even alle vooroordelen rondom beperkingen wegwerken! We kunnen het!
