Het masker ter overleving, tegen wil en dank.

Ken je de film The Mask? waarin Jim Carrey’s gezicht soms totaal versmelt met een groen masker. Soms heb je momenten dat je je masker/het maskeren even af wil doen, maar dat het niet lukt.

Een tijdje terug hadden we ter afscheid van een vaste begeleiding dat we met de hele etage van het wonen een frietje aten.

De hele week had ik er naar toe geleefd om mijn masker af te kunnen doen en na het frietje eten een op een fatsoenlijk afscheid te nemen van de begeleiding, je kent het wel even een privé moment met fatsoenlijke afscheidsknuffel en eventueel een lach en een traan.

Maar helaas, door de overprikkeling schoot ik in overleving, daardoor ging ik maskeren, eerlijk gezegd tegen wil en dank, want ik wou juist even mijn kwetsbare kant laten zien.

Met als gevolg dat ik dus afstandelijk was voor mijn gevoel en het hele moment niet liep zoals ik had gewenst.

Spijt en teleurstelling over de situatie en mezelf kwamen naar boven.

Met als gevolg dat ik lag te piekeren in bed.
Nadat dat een poosje zo ging besloot ik om actie te ondernemen.

Die actie begon met acceptatie.

Acceptatie van mijn teleurstelling en begrip voor de situatie. Ik had geen keus hierin, ik had geen controle. Ik was overprikkeld dus schiet mijn overlevingsmechanisme van maskeren automatisch aan, of ik het wil of niet.
Dus er was niets mijn fout.

Gelukkig kon ik in een appje alles alsnog zeggen en begreep de begeleiding het volledig en appte ze terug dat ondanks mijn maskeren ze er wel doorheen kon zien en mijn bedoelingen zag.

Dit was een nieuwe stap voor mij.

Ten eerste het besef van wanneer ik maskeer wordt steeds meer merkbaar bij mezelf & maar nu ook het besef er rondom ( van te voren beslissen niet te willen maskeren, tijdens het merken dat je toch maskeert, erna het besef van acceptatie etc.)