Run Forest Run: hoe hardlopen mij helpt.

Natuurlijk weet iedereen dat sporten gezond is en zoals ik in het blog over dopamine al had verteld, zorgt sport voor een stijging in dopamine.

Maar hoe helpt hardlopen mij nog meer?!

Om te beginnen heeft het me veel geleerd zoals; uithoudingsvermogen, doorzettingsvermogen, doelen stellen, grenzen kennen en verleggen.

Maar hardlopen heeft mij nog meer dingen geleerd.

Ik heb geleerd uitdagingen aan te gaan & naar mijn lichaam te luisteren.
Hoe? Dat zal ik je vertellen.
Ik heb nog wat moeite met mijn lichaam te kennen, wanneer is een pijntje een beginnende blessure en wanneer is het onschuldig? Wanneer moet ik echt stoppen en wanneer is het in mijn hoofd?
Mijn trainer heeft me daarbij geholpen, met de 12 a 15 minuten regel uit te leggen.
Hierdoor heb ik geleerd dat ik pas kan beoordelen of ik moet stoppen of niet na 12 minuten te hebben gelopen.
Daarnaast heeft hij me geleerd dat als je pijn voelt, dat niet erg is, zolang het maar niet je open beïnvloed. Wat dat betekend? Vergelijk het maar met spierpijn, is de pijn net zoals bij spierpijn alleen bij het opstarten en wordt het niet erger, dan is het vaak zo dat je spieren alleen even op moeten warmen. Als het wel verergerd of anders voelt dan een spierpijn, dan is het verstandig te stoppen, omdat dan een blessure op de loer kan liggen.
Door deze tips en door bewuster te gaan lopen, wat voel ik, waar voel ik het, wordt het erger, kan ik nog door blijven lopen of doet het echt te veel pijn?! Heb ik geleerd waar mijn lichamelijke grenzen liggen.

Doordat ik niet zo snel opgeef en doelen leer stellen; wat wil ik wanneer kunnen, zoals het doel van de halve marathon. Heb ik ook geleerd uitdagingen aan te gaan en grenzen te verleggen.

Afgelopen zaterdag leerde ik daarbij dat het soms niet je lichaam is die grenzen aangeeft, maar soms ook je hoofd.

Ik zal je vertellen hoe en wat ik ervan heb geleerd.
Mijn plan was om afgelopen zaterdag weer 13 km te gaan lopen.
Nadat mijn lichaam, zoals gewoonlijk, de eerste 1,5 km in vol protest ging door pijntjes en andere obstakels op te werpen, kwam ik eindelijk opgang.
Maar toen kwam het volgende probleem.
Ik was ineens alle motivatie kwijt, elke keer als ik dacht dat ik een behoorlijk stuk al had gehad, viel dat in werkelijkheid tegen, ik moest mezelf vooruit slepen, mijn volgende ijkpunt die ik voor ogen had, leek ineens heel ver weg, kortom het liep letterlijk en figuurlijk voor geen meter.
In eerste instantie had ik besloten om bij de 3,5 via een andere route weer terug te gaan, dan had ik er in ieder geval +-8 gehad, maar nog geen 0,5 km verder was ik zelfs dat plan alweer beu en besloot het af te ronden naar de 4 km en daarna naar huis te wandelen. Ik was alles beu en wou alleen maar naar huis.
Hierdoor leerde ik dat ik niet alleen naar mijn lichaam moet luisteren maar ook naar mijn innerlijke stem moet luisteren.
Als iets echt niet gaat, dan gaat het niet. Klaar.