Valentijn

Valentijnsdag. De dag van de liefde. Ik hoop dat iedereen een fijne Valentijnsdag heeft gehad, gevuld met liefde in welke vorm dan ook. 

De liefde.

Liefde kent vele vormen: liefde voor je huisdier, familie, vriendschappelijke liefde, maar ook platonische liefde, dat is liefde zonder diepere betekenis, of gebaseerd op zorg en natuurlijke de ware liefde. Daarnaast kent de ware liefde ook weer vele vormen; hetero, maar ook lgbtqia+.

De liefde in de media.

In films wordt ons een perfect plaatje voorgeschoteld van de liefde In boeken speelt de liefde een rol. Noem maar op.

Zo moet de liefde dus zijn, zo moet het eruit zien. Je schept je verwachtingen naar dat beeld.

Het gaat altijd over liefde, overal waar je ook kijkt.

Zoals de liedtekst uit de musical Aida zegt: 

Elke sage en legende,

ieder sprookje, elk verhaal,

de geringste anekdote,

oud of nieuw, in elke taal

als een tijdloos web van woorden

dat de eeuwen overspant

genoteerd voor generaties

of geschreven in het zand,

vol van vreugde, nat van tranen

warm en teder, scherp en zwart,

over duizend personages

of een eenzaam kloppend hart

elk verhaal van alle mensen

dat ons doorgegeven wordt

gaat uiteindelijk over liefde,

en het menselijk tekort.

 En dan de werkelijkheid.

Maar wat, als het gecompliceerder is dan dat? Door je beperking bv of juist door de beperking van de ander.

Wat als je, net als ik eigenlijk tussen wal en schip valt qua relaties. Als datingsite voor mensen met een beperking vaak meer mensen met een zware beperking in hun systeem hebben, ik heb al genoeg aan mijn eigen rugzak. En een relatie met een neurotypische persoon ook gecompliceerd ligt vanwege mijn beperking. Wat dan?

Plekken waar neurotypische mensen elkaar ontmoeten, kom ik niet of niet vaak, zoals kroegen, cafés of festivals. Mijn kringeltje van sociale contacten bestaat vooral uit familie en neurodivergent personen, begeleiding of mensen die ik ken via bv het hardlopen. 

Ik heb relaties gehad, twee om precies te zijn, achteraf gezien meer uit verlangen naar de liefde of, omdat ik erbij wou horen/normaal wou zijn. Beide keren met een neurodivergent persoon.

De pijn.

Of ik het mis?

Soms niet, maar vaak ook wel. Het is soms fijn om gewoon te kunnen doen wat je wil zonder rekening te hoeven houden met de ander. Het remt me ook niet af om dingen te ondernemen, maar soms is het ook fijn om iets samen te doen, of als ik twijfel juist iemand te hebben die zegt ‘kom we gaan gewoon”. Het fijne van samen dingen doen en delen en het delen van die belevenis is ook fijn. En hoe irritant is het om zelf een goede selfie te maken, als een ander hem voor je maakt is het altijd beter.

Tuurlijk kan ik mijn verhaal kwijt bij bijvoorbeeld mijn moeder, maar soms wil ik het gewoon kwijt aan juist die speciale persoon.

Als ik het even zwaar heb, mis ik het dat ik niemand heb om tegenaan te kruipen en even de wereld de wereld te laten. Het alleen naar bed gaan en ook weer alleen opstaan valt soms zwaar. Maar ook het praktische plaatje van het samen delen van taken in/om het huishouden.

Ideaalbeeld.

Het beeld van de liefde is in mijn hoofd zo geïdealiseerd dat ik vrees dat ik mijn beeld bij moet stellen, maar ik wil dat ideale plaatje niet los laten. Het is zo frustrerend. Soms voel ik zelfs een steek van jaloezie, zelfs naar mensen die me dierbaar zijn, om wat zij wel hebben en ik niet.

Als alles even zwaar valt voor me ben ik snel geneigd om terug te kruipen in mijn eigen wereldje, daar heb ik alles wat ik in de werkelijkheid mis. 

De strijd.

Ik heb mijn ik zijn geaccepteerd, of ten minste dat denk ik en wil ik graag geloven, maar ergens diep van binnen wil ik ook een ‘gewoon’ leven, je weet wel huisje boompje beestje of in ieder geval wat neurotypische mensen ook hebben of kennen. Op genoeg punten ben ik anders en neurodivergent, mag ik dan alsjeblieft op die punten een raakvlak hebben met de ‘gewone’ wereld. Ik reis de wereld rond, doe geweldige dingen en zie zo ontiegelijk veel van de wereld, heb leuk werk, onderneem zelf ook geweldig leuke dingen, heb liefdevolle mensen om me heen, maar toch, iedere keer kom ik wel weer in een leeg huis thuis. En hoe leuk het ook is, als mensen vragen hoe iets was, het is niet die ene speciale persoon die het vraagt.

Datingproject Amarant, hapje & drankje.

Vanuit Amarant is sinds oktober 2021 een nieuw datingproject opgezet voor mensen met autisme en een normale begaafdheid, die daten lastig vinden. Het is immers altijd spannend als je op een date gaat…. Dat zagen ook Ursula Paulides en Karen Wilthagen, de twee initiatiefneemsters van het project. “We zagen in ons werk dat veel mensen op zoek zijn naar de liefde maar deze niet altijd kunnen vinden. De wirwar aan datingapps maakt het extra lastig.”  Vrij snel na de start stroomde de aanmeldingen binnen. Het waren voornamelijk mannen die zich aanmeldde, daarom zijn ze de doelgroep gaan uitbreiden naar iedereen die een beperking had, van autisme t/m een vinger missen, en een normale begaafdheid/functioneringsniveau en/of een ieder die er voor open stond. Mensen kunnen zich aanmelden via de mail ursula.paulides@amarant.nl of karen.wilthagen@amarant.nl en krijgen dan een vragenlijst toegestuurd. Als er genoeg aanmeldingen zijn van dames, wordt je op basis van de ingevulde vragenlijst gematcht met iemand. Alle matches worden uitgenodigd voor de blind date avond, waar je je blind date ontmoet en samen een hapje en drankje nuttigt. Het is geen speed date, je hebt echt alleen met je match een date, alleen wordt dat op grotere schaal gedaan. Voor meer info zie onderstaande link naar flyer.

Flyer Hapje&Drankje 03-2022 met uitleg

Op Valentijnsdag dit jaar hadden ze ook een speciale avond georganiseerd, een soort kennismaking met hun dating project, voor mensen die niet graag alleen zijn met Valentijn. Ursula Paulides benadrukte nog eens; “het was absoluut niet bedoeld als een soort dating avond, maar meer voor de gezelligheid en om mensen te ontmoeten.”

Deze avond was een groot succes. “We gaan zeker kijken naar mogelijkheden om het een vervolg te geven ieder jaar.”